آموزش گرفتن اسکرین شات از دسکتاپ کامپیوتر

سلام، امروز با یک آموزش بسیار ساده اما در عین حال بسیار کاربردی در خدمتتونم!

قبل از شروع آموزش دوتا سوال تو ذهن کاربران مبتدی ایجاد میشه:

اسکرین شات چیه؟ اسکرین شات در واقع یک عکس از صفحه نمایش هست.

کجا بدرد میخوره؟ تو همین پست! مثل تصاویری که من با استفاده از اونها این آموزش رو مینویسم.

خب دیگه بریم سر اصل مطلب 

آموزش گرفتن اسکرین شات از دسکتاپ کامپیوتر

محله اول: روی دکمه استارت کلیک میکنیم و طبق عکس مراحل زیر رو طی میکنیم.

All programs > Accessories > Snipping Tool

 

مرحله دوم: بعد از کلیک روی Snipping Tool و باز شدن برنامه، میتونید با کلیک چپ و کشیدن ماوس روی  دسکتاپ از صفحه اسکرین شات بگیرید.

توجه! داشته باشید که مانند تصویر زیر، حتما دکمه ی New در نرم افزار Snipping Tool فعال باشد.

ملزومات شبکه

                      ملزومات شبکه

حتما همه شما تا به حال تجربه اتصال به اینترنت را داشته اید و کم و بیش اطلاعاتی راجع به این موضوع دارید. برای آشنایی بیشتر شما نکاتی هر چند مختصر در مورذ شبکه و قطعات مورد نیاز در آن خواهیم گفت.فاوانیوز: حتما همه شما تا به حال تجربه اتصال به اینترنت را داشته اید و کم و بیش اطلاعاتی راجع به این موضوع دارید. برای آشنایی بیشتر شما نکاتی هر چند مختصر در مورذ شبکه و قطعات مورد نیاز در آن خواهیم گفت.

همان طور که میدانید اینترنت ، متشکل از شبکه هایی است که هر یک از طریق مسیرهایی به دیگری متصل هستند. این مسیرها تبادل اطلاعات را میسر می سازند. اتصال به اینترنت به معنی دستیابی به این مسیرها است. حال برای اینکه این شبکه ها که شامل هزاران کامپیوتر هستند بتوانند به درستی با هم در ارتباط باشند به وسایل و قطعات ویژه ای مثل هاب، تکرار کننده، مسیریاب و… نیاز است. اما برای اینکه بدانید وظیفه ی هر یک از این وسیله ها چیست ادامهی مطلب را بخوانید.

 کابل BUS :

 در شبکه های محلی اترنت اولیه برای ارتباطاز کابل کواکسیال استفاده میشود. (این کابل ها همان کابل هایی هستند که برای اتصال آنتن به تلویزیون استفاده می شوندو شما حتما دیده اید.) اینکابل از یک کامپیوتر به کامپیوتر دیگر رفته و تمام دستگاه ها رابه هم متصل میکند. بنابراین هر سیگنالی که در کابل BUS وجود دارد در تمام دستگاه ها قابل مشاهده است. این روش ساده ترین روش ایجاد شبکه ی کامپیوتری است. البته در ظاهر ساده به نظر میرسد اما در واقع پر از اشکال است. چون وقتی که تعداد سیستم ها زیاد می شود ، کار کابل کشی بسیار پر زحمت است. تازه وقتی بخواهید دستگاهی را از مدار خارج کنید و یا یک دستگاه جدید اضافه کنید مشکلات ظهور میکنند. البته امروزه به ندرت می توانید یک شبکه محلی LAN پیدا کنند که با کابل کواکسیال درست شده باشد.

HUB :

 به طور خلاصه باید بگوییم هاب یک جعبه است که دارای تعدادی ورودی بنام پورت (PORT) می باشد. تعداد این ورودی ها بسته به تعداد کامپیوترهایی است که می خواهیم در یک شبکه باشند، در هر طبقه یک هاب قرار می دهند و تمام دستگاههای آن طبقه با کابل به هاب مورد نظر وصل می شوند که بعد هر کدام از این هاب ها به طریقی به کامپیوتر سرور متصل می شوند. اگر اطلاعاتی به داخل این جعبه آمد توسط کابل وارد تمام کامپیوترها می شود. شاید بگویید پس چه فرقی بین این روش و روش اولیه وجود دارد؟ در جواب باید گفت بزرگترین فرق در این است که شما می توانید هر زمان که بخواهید به راحتی یک کامپیوترجدید را با اتصال به این جعبه به شبکه اضافه کنید و یا با خارج کردن کابل یک دستگاه از این جعبه آن را از شبکه خارج کنید بدون این که کل شبکه تحت تاثیر قرار بگیرد. اکثر هاب ها یک چراغ نمایشگر دارند که نشان می دهد هر کابل به خوبی دستگاه را به شبکه متصل کرده است و یک چراغ دیگر وضعیتی را نشان می دهد که دو سیستم سعی می کنند در یک زمان اطلاعات را به اشتراک بگذارند و در نتیجه باعث تصادف داده ها (DATA COLLISION) می شوند.

به طور کلی هاب به دو دسته تقسیم می شود:

۱-ACTIVE: این نوع هاب ، سیگنال هایی را که از درون آن می گذرند تقویت می کند.

۲-PASSIVE: این هاب هیچ عمل تقویتی روی سیگنال انجام نمی دهد و صرفا آن را از خود عبور می دهد. در مسافت های طولانی زیاد بودن طول کابل باعث ضعیف شدن سیگنال می شود و با تقویت آن ، قدرت اولیه را به آن بر می گرداند.

نوع دیگری هم از هاب وجود دارد که هوشمند نامیده می شود که به مسوول شبکه اجازه کنترل از راه دور اتصالات را می دهد.

 

تکرار کننده(REPEATER):

 این وسیله در واقع نوع خاصی HUB است که فقط دارای ۲ پورت است. کار آن تقویت سیگنال های بین دو شبکه یا سگمنت های یک شبکه که فاصله ی زیادی از هم دارند می باشد. مثل هاب دارای ۲ نوع PASSIVE و ACTIVE می باشد. نوع اول علاوه بر سیگنال هر چیز دیگری حتی نویز (NOISE: امواج نا خواسته که به همراه سیگنال اصلی که دارای اطلاعات است می باشند. مثلا در امواج صوتی نویز باعث افت کیفیت صدا و شنیدن اصوات اضافه می شود) را هم تقویت می کند. اما تکرار کننده ی نوع اکتیو سیگنال را قبل از ارسال بازدید کرده و چیز های اضافه را خارج می کند و مثلا دیگر نویز را تقویت نمی کند.

 

پل (BRIDGE):

 

مثل تکرار کننده دارای دو پورت است و برای اتصال گروهی از کامپیوترها به کار می رود. تفاوت آنها در این است که پل لیستی دارد که نشان می دهد در هر سمت چه کامپیوترهایی قرار دارند و به بسته هایی (در اینترنت و هر شبکه ای اطلاعات برای اینکه فرستاده شوند به قطعات کوچکتری تقسیم می شوند ، هر قطعه را بسته می نامیم) که باید بطرف دیگر شبکه بروند اجازه ی عبور می دهد.

 

سوئیچ(SWITCH):

 

تقریبا مثل هاب است اما به جای دو پورت دارای چندین پورت است. درون خود یک جدولی دارد و نشان می دهد که چه سیستم هایی به هر پورت متصلند و بسته ها را به جایی که باید بروند می فرستد. بر خلاف هاب سیگنال ها فقط به درون پورتی که باید بروند می روند نه به تمام پورت ها. جداول(و شبکه) باید به قدر کافی ساده باشند چرا که فقط یک مسیر ممکن برای هر بسته وجود دارد. اگر دقت کرده باشید متوجه خواهید شد که سوئیچ از هاب سریعتر است چون احتیاجی نیست که هر پورت کل ترافیک ارسال و دریافت اطلاعات را متحمل شود و فقط آنچه که مخصوص خود است را دریافت می کند. البته سوئیچ از پل هم سریعتر است و درضمن گران تر از هر دوی آنها. بعضی سوئیچ ها و پل ها می توانند برای اتصال شبکه هایی که پروتکل های فیزیکی مختلفی دارند استفاده شوند. مثلا برای اتصال شبکه اترنت یا شبکه TOKENRING.

هر دوی این شبکه ها می توانند به اینترنت متصل شوند. در شبکه TOKENRING اطلاعات به صورت نشانه (TOKEN) هایی از یک کامپیوتر به کامپیوتر دیگر به صورت ستاره یا حلقه منتقل می شوند. شبکه اترنت را هم قبلا توضیح دادیم. این قطعات به صورت ویژه هستند و در همه ی شبکه ها استفاده نمی شوند.

 

مسیر یاب (ROUTER):

 

 مسیر یاب از دو یا چند پورت برای ورود و خروج اطلاعات تشکیل شده است در واقع کنترل ترافیک در اینترنت به عهده آنها می باشد. مسیریاب را می توان مرتب کننده ی هوشمند بسته ها نامید . همان طور که از نامش پیدا است ، بهترین مسیر را برای فرستادن قطعات به مقصد انتخاب می کند و چک می کند تا ببیند آیا بسته ها به مقصد رسیده اند یا نه. بر اساس مقصد داده ها ، بسته ها از یک مسیر یاب دیگر از طریق بهترین راه فرستاده می شوند . این موضوع باعث می شود تا به عنوان یک وسیله ی قدرت مند در شبکه های پیچیده مثل اینترنت استفاده شود در واقع می توان اینترنت را به عنوان شبکه ای از مسیر یاب ها توصیف کرد. انواع مسیر یاب ها با جداول و پروتکل های مختلفی کار می کنند اما حداقل این که هر مسیر یاب در اینترنت باید با پروتکل TCP/IP کار کند.

 

BROUTER:

 

دروازه(GATEWAY):

 

دلیل اصلی پیچیدگی موضوع در دروازه ها از این حقیقت ناشی می شود که این کلمه دو عملکرد مختلف را توصیه می کند. یک نوع آن ، یک شبکه را به یک شبکه یا دستگاه های مختلف دیگر ارتباط می دهد. مثلا یک شبکه از کامپیوترهایی که به یک سیستم ابر کامپیوتر IBM متصل هستند.

کاربرد معمولی آن در گره (NODE) یک شبکه می باشد که امکان دستیابی به اینترنت و یا کامپیوترهای دیگر در یک شبکه پیچیده LAN را می دهد. در شبکه هایی که بیش از یک دروازه وجود دارد معمولا یکی از آنها به عنوان دروازهی پیش فرض انتخاب می شود.

قبلا یک دروازه تقریبا شبیه به چیزی بود که ما امروزه مسیر یاب می نامیم.

 

سرور پراکسی(PROXY SERVER):

 

 این سیستم بین یک سرور و یک کامپیوتر WORK STATION (یعنی کامپیوتری که به کامپیوتر اصلی یا همان سرور متصل است) برقرار است.

ملموس ترین مثال در مورد اینترنت ، مرورگری که شما با آن کار می کنید است. این مرورگر ظاهرا در حال برقراری ارتباط با یک سرور خارج از وب است اما در واقع به یک سرورپراکسی محلی متصل است.

شاید بگویید این کار چه مزیتی دارد ؟

 مزیت اول: این سیستم باعث افزایش سرعت دسترسی به اینترنت می شود. چون سرور پراکسی صفحات وبی که قبلا باز شده اند را در حافظه ذخیره میکند ، هنگامی که شما به این صفحات اختیاج دارید به جای اینکه آن را از سایت اصلی و از محلی دور پیدا کنید به راحتی و به سرعت آنها را از این دستگاه برمیذارید. حال ببینیم نحوه ی کار به چه صورت است.

وقتی شما در یک شبکه ی مخلی مثلا شبکه ی شرکت می خواهید به یک سرویس دهنده در شبکه دسترسی داشته باشید ، یک در خواست از کامپیوتر شما به سرور پراکسی (سرویس دهنده پراکسی) فرستاده می شود . سرور پراکسی با سرور اصلی در اینترنت ارتباط برقرار می کند و سپس سرور پراکسی اطلاعات را از سرور اینترنت به کامپیوتر شما درون شبکه شرکت می فرستد و در ضمن یک کپی از این اطلاعات در سرور پراکسی ذخیره می شود.

 

مزیت دوم: با کمی دقت می بینید که سرور پراکسی به عنوان یک واسطه بین شبکه ی شرکت شما عمل می کند. به عبارتی باعث امنیت در شبکه ی ذاخلی شرکت می شود. چون به جای اینکه چندین کامپیوتر در شبکه ی داخلی به اینترنت متصل باشند فقط یک سرور پراکسی با اینترنت در ارتباط است. امنیت شبکه از لحاظ ویروس و هک شدن و… تا حدود زیادی تامین می شود.

 

اما این کار چگونه انجام می شود؟

 معمولا در شرکت ها برای محافظت از شبکه ی خود از دیواره های آتش (FIREWALLS) استفاده می کنند. دیواره های آتش به کاربر در شبکه امکان می دهند به اینترنت دسترسی داشته باشد، ولی جلوی هکرها و هر کس در اینترنت که می خواهد به شبکه آن شرکت دسترسی داشته باشد و باعث خسارت شود را می گیرند. دیواره های آتش مجموعه ای از سخت افزارها و نرم افزارهایی مثل مسیر یاب ها ، سرویس دهنده ها و نرم افزارهای مختلف هستند. انواع مختلفی دارند و بسته به کاربردشان می توانند ساده و یا پیچیده باشند.

 

این وسیله ترکیبی از پل و مسیر یاب می باشد/(BRIDGT+ROUTER). بسته های محلی می توانند از یک طرف شبکه به طرف دیگر با توجه به آدرس مقصد هدایت شوند حتی اگر ازهیچ پروتکل ارسالی هم پیروی نکنند. بسته هایی که دارای پروتکل مناسب هستند می تواند طبق مسیر خود به دنیای خارج از شبکه محلی فرستاده شوند

عیب یابی ویندوز 8

 

خواندن این مقاله به شما یاد می دهد که خطاها در نصب ویندوز 8 را عیب یابی کرده و به آسانی آنها را رفع کنید.

 

 

تصحیح خطای VirtualBox
ایمن‌ترین روش برای امتحان ویندوز 8 ، نصب آن بر روی یک کامپیوتر مجازی VirtualBox است. روش نصب تقریباً آسان است و نیاز به نگرانی درباره‌ی جزءبندی یا موارد دیگر برای آن نخواهید داشت. اگر این روش بنا به هر دلیلی کار نکرد، شما چیزی بیش از کمی زمان را از دست نخواهید داد.

 

اگرچه، ممکن است بعد از اتمام نصب، مشاهده  کنید که ویندوز 8 مجازی شما، پیغام "کامپیوتر شما نیاز به تعمیر دارد" را به شما بدهد. اما با وجود دادن پیغام های Press Enter to try again یا Press F8 for alternate boot options ، این گزینه کار نخواهد کرد.

 

خوشبختانه پاسخ راحتی وجود دارد. پنجره‌ی ویندوز 8 را بسته و در قسمت VirtualBox کامپیوتر مجازی خود را انتخاب کنید. Settings > System > Processor را کلیک کرده و کادر کنار Enable PAE/NX را تیک بزنید. OK را زده و ماشین مجازی خود را مجدد راه‌اندازی کنید. این بار احتمالاً به درستی آغاز خواهد شد.

 

 

تعمیر برنامه هایی که باز نمی شوند
اگر روی یک برنامه‌ی ویندوز 8 کلیک کردید و هیچ‌چیزی اتفاق نیفتاد، اغلب مشکل از موارد نمایشی است. به طور خاص، برنامه‌های ویندوز 8 رزولوشن صفحه‌ی کمتر از 768×1024 را پشتیبانی نمی‌کنند. بنابراین در صورت امکان رزولوشن خود را افزایش دهید. (دسکتاپ را بازکرده و راست کلیک کنید. Screen Resolution را انتخاب کنید.)
اگر این کار به شما کمکی نکرد، درایو ویدئویی خود را آپدیت کنید.

 

حل مشکلات حافظه کش (Cache)
نصب یا به‌روزرسانی برنامه‌های ویندوز 8 در حالت عادی تنها چند لحظه طول می‌کشد. اما اگر رایانه‌ی شما دیگر نمی‌تواند این دو کار را انجام دهد ، چندین عامل بالقوه ممکن است وجود داشته باشد.

 

برای مثال حافظه‌ی کش (Cache) آسیب‌دیده از محتمل‌ترین دلایل است. خوشبختانه مایکروسافت ابزاری را برای کمک تدارک دیده است. Win+R را فشار داده، wsreset را تایپ کرده و ENTER را بزنید. حافظه برای شما پاک خواهد شد.

 

اگر بروز رسانی ویندوز غیرفعال یا متوقف شده باشد نیز ممکن است برنامه های شما دچار مشکل شوند. Control Panel Troubleshooting را بازکرده و (Win+W را فشرده، مشکل را تایپ کرده و Troubleshooting را بزنید) روی Fix problems with Windows update برای شناسایی و حل مشکل کلیک کنید.

 

 

حل مشکلات اجرایی
اگر ویندوز 8 شما کند کار می کند، Task Manager جدید ممکن است راه حل هایی به شما ارائه دهد. برای بررسی این بخش  Ctrl+Shift+Esc را فشار دهید.
روی More Details کلیک کنید. تب ساده‌شده‌ی Processes نشان می‌دهد در حال حاضر چه برنامه‌ای از CPU، RAM، HARD DRIVE و پهنای باند شما استفاده می‌کند. ( هر اطلاعاتی که در نسخه‌ی قدیمی Task Manager در دسترس بود اکنون به وسیله‌ی تب Details قابل مشاهده است.)

 

تب Performance نمایی گرافیکی از منابعی که در طول چند ثانیه‌ی قبل استفاده می شده‌اند به شما می دهد، درحالی‌که App History تاریخچه قدیمی تر برنامه ها را به شما نشان می دهد و مشخص می کند که کدام برنامه ها بیشتر از منابع سیستم استفاده می کرده اند.

 

آیا زمان بوت شدن سیستم شما زیاد است؟ روی تب جدید Startup کلیک کنید تا برنامه‌هایی را مشاهده نمایید که زمان بوت شدن ویندوز، سیستم آن‌ها را آغاز می‌کند.  Startup impact نشان می‌دهد که هر کدام از آن‌ها به چه میزان بر روی زمان بوت شدن سیستم موثرند. اگر برنامه‌هایی با مصرف زیاد را یافتید که به آن‌ها نیاز ندارید، روی آن‌ها راست کلیک کرده و Disable را انتخاب کنید تا آن برنامه ها دفعه بعد اجرا نشوند.

 

اگرچه این task manager بسیار قوی است، اما اگر دلیلی برای استفاده از Task Manager قدیمی دارید، هنوز هم می توانید به آن دسترسی داشته باشید. کلید ویندوز را نگه داشته و R را بزنید.  TaskMGR را تایپ کنید. برای باز شدنش Enter را فشار دهید. ( تایپ کردن TM سبب باز شدن ورژن جدید خواهد شد.)

 

 

تشخیص مشکلات با  Device Manager Event
اگر مشکلی درباره درایور یا سخت‌افزار در ویندوز 8 دارید، Device Manager را بازکرده و به دنبال قطعه‌ی  مورد نظر بگردید. روی آن راست کلیک کرده و Properties را انتخاب کنید. روی تب جدید Events کلیک کنید. اگر ویندوز، درایو جدید نصب کرده، ابزارهای مرتبط را متصل کرده ، و یا اقدامات مهم دیگری روی این قطعه داشته است، آن‌ها را اینجا مشاهده خواهید کرد. این قابلیت در زمان عیب‌یابی بسیار مفید است.

 

افزایش سرعت chkdsk
اگر گمان می‌کنید که یکی از سخت‌افزارهای ویندوز 8 شما آسیب دیده است، ممکن است نسبت به استفاده از chkdsk /f وسوسه شوید. این گزینه هنوز هم کار می‌کند اما به به طرز وحشتناکی کند است و تا زمانی که سیستم را راه‌اندازی مجدد نکنید هیچ کاری نمی‌کند. بعلاوه، ممکن است دیگر به آن نیازی نباشد.

 

ویندوز 8 مرتباً chkdsk را در پس زمینه اجرا می‌کند، به دنبال مشکلات می‌گردد و آن‌ها را ضبط می‌کند. سپس، زمان اجرایشان در هنگام بوت، مجبور به اسکن هر بخش در هارد به صورت مجزا نیست. بنابراین تنها در چند ثانیه، مشکلات شناخته‌شده را رفع می‌کند.

 

اولین درس این است که احتمالاً دیگر نیاز به استفاده از chkdsk  ندارید.
اگر می‌خواهید به هر حال آن را امتحان کنید در ابتدا از chkdsk /f استفاده نکنید. به جای آن chkdsk /spotfix را وارد کرده و با بررسی دوباره در زمان بوت شدن موافقت کنید. سیستم خود را مجدداً راه‌اندازی کرده تا تغییرات اعمال شوند، آن هم به سرعت خیلی بالا.

 

این قابلیت با وجودی که بیشتر اوقات کار می‌کند اما هیچ ضمانتی در باره آن وجود ندارد. اگر به گزینه‌ی دیگری دسترسی ندارید، chkdsk /f را امتحان کنید.

 

ترمیم سیستم
ویندوز 8 به خوبی برای ما اجرا می‌شود، اما اگر زمانی دیدید که بالا نیامد ، باید در طول فرآیند بالا آمدن، کلیدهای Shift+F8 را برای دسترسی به ابزار recovery بفشارید.

 

به منو Troubleshoot و سپس Advanced Option بروید. در اینجا می‌توانید ابزار Automatic Repair را امتحان کنید که ممکن است مشکلات شما را رفع کند. فایده نداشت؟ همان منو به شما قابلیت استفاده از آخرین  سری  System Restore و تغییر تنظیمات Windows Startup را می‌دهد. حتی اگر تمایل به حل مشکل سیستم به صورت دستی را دارید، می‌توانید command prompt را باز کنید.

 

اگر همه‌ی این کارها برای شما خسته‌کننده به نظر می‌رسد، گزینه‌ی Refresh your PC در منوی Troubleshoot ممکن است بهتر باشد. زیرا این گزینه ویندوز 8 را مجدداً نصب می‌نماید اما فایل های شما را نگه داشته و بسیاری از مشکلات را حل می‌کند.

 

اگر این گزینه کار نکرد، گزینه قوی تر Reset your PC را دارید که همه‌ی فایل های شما را پاک‌کرده و نسخه‌ی تازه‌ای از ویندوز 8 را نصب می‌کند.

 

شما لازم نیست که حتماً از منوی بوت به این گزینه ها دسترسی پیدا کنید. اگر ویندوز 8 بالا آمد اما زیاد پایدار نبود، در قسمت Control Panel گزینه‌ی Recovery را برای دسترسی راحت به Refresh، Reset و دیگر قابلیت‌های عمده‌ی recovery انتخاب کنید.
 

منبع:wiki.5040.ir

آموزش تنظیمات بایوس سیستم BIOS Setup

(Bios  ( Base Input Output System

Bios مخفف کلمه Base Input Output System میباشد و شامل امکاناتی جهت تنظیم و پیکربندی تنظیمات و امکانات سیستم میباشد .
تنظیمات بایوس یا سیماس Cmos در آی سی موسوم به آی سی سیماس بر روی مادِربورد ذخیره می شود .
هنگامی که کامپیوتر خاموش است ، باطری تعبیه شده بر روی مادِر بورد تنظیمات ذخیره شده را نگهداری می کند . علاوه بر تنظیمات ، ساعت و تاریخ نیز اطلاعات آی¬سیِ سیماس است که توسط این باطری محافظت می شود .
برای ورود به بخش تنظیمات بایوس بایستی هنگامی که کامپیوتر را روشن می کنیم دکمه های Delete ویا در بعضی سیستمها Ctl+F۱ و یا F۱۲ را بزنیم .( بستگی به نوع مادِربورد دارد ) .
در این بخش که فقط با کیبورد قابل تنظیم است میتوانید تنظیمات بسیار زیادی انجام دهید که به مهمترین آنها اشاره می شود .
توجه کنید که منو بندی و گزینه ها ممکن است در مادِربوردهای مختلف متفاوت باشد اما اصول کلی و مفهوم تمام انها یکی است که ما به گزینه های اصلی مربوط به دو سازنده معروف آیسی بایوس ( AMI و Award) پرداخته ایم :
۱) Standard CMOS Features
۱) قابلیتهای استاندارد
این بخش شامل تنظیمات اصلی و مشترک بین تمام سیستمها میباشد و شامل موارد زیر است :
▪ Date & Time :
تنظیم و نمایش تاریخ - تنظیم و نمایش ساعت
▪ IDE ۰ Master : 
تنظیم و نمایش دستگاهی که به پورت IDE۰ روی مادر بورد نصب شده و در حالت Master قرار دارد
▪ IDE ۰ Slave : 
تنظیم و نمایش دستگاهی که به پورت IDE۰ روی مادر بورد نصب شده و در حالت Slave قرار دارد
▪ IDE ۱ Master : 
تنظیم و نمایش دستگاهی که به پورت IDE۱ روی مادر بورد نصب شده و در حالت Master قرار دارد
▪ IDE ۱ Slave :
تنظیم و نمایش دستگاهی که به پورت IDE۱ روی مادر بورد نصب شده و در حالت Slave قرار دارد
▪ Serial ATA ۰ :
تنظیم و نمایش دستگاهی که به پورت SATA۰ روی مادر بورد نصب شده .
▪ Serial ATA ۱ :
تنظیم و نمایش دستگاهی که به پورت SATA۱ روی مادر بورد نصب شده .
▪ Floppy Device [Drive A / Drive B] :
تنظیمات و فعال/غیرفعال کردن درایو فلاپی دیسک
▪ System Information :
نمایش کلیاتی راجع به سیستم (در برخی سیستمها وجود دارد )
□□□
ـ نکته: دستگاههایی مانند سی¬دی¬رام ، رایتر و هارد اغلب ATA هستند و با کابلی ۸۰ رشته ای موسوم به IDE که مطابق شکل زیر است به مادربورد وصل می شود . اغلب مادربوردها دارای یک یا دو پورت IDE هستند( یعنی ۲ یا ۴ دستگاه ATA را میتوان به آن وصل کرد. به ATA در مواقعی PATA نیز گویند ).